List Piotra po turnusie terapeutycznym Wisła 2014

List Piotra (z grudnia 2014) po turnusie terapeutycznym w 2014 roku

Moje problemy z jąkaniem rozpoczęły się w szkole podstawowej. Nie pamiętam dokładnego momentu lub wydarzenia, które to zapoczątkowało. W czasie nauki w szkole trudności z mówieniem nasilały się podczas lekcji, odpowiedzi przy tablicy lub recytacji tekstu. Nauczyciele starali się rozumieć mój problem. Nie odczuwałem z ich strony presji. Ze strony rówieśników zdarzały się żarty z mojego sposobu mówienia, ale było to rzadkością. Pamiętam, że niektórzy nauczyciele proponowali mi zajęcie się tym problemem, lecz nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że można się z tego wyleczyć.

Dalsza edukacja zarówno w gimnazjum, liceum, jak i na początku studiów przebiegała podobnie. Jąkanie nie wpływało na moje wyniki w nauce. Objawiało się raczej zmniejszoną aktywnością na lekcji i brakiem pewności siebie w nawiązywaniu nowych kontaktów. Zakupy w sklepie, rozmowy przez telefon również nie należały do moich ulubionych czynności. Przy połączeniu telefonicznym mój głos zamierał; rozmówca najczęściej rozłączał się myśląc że stracił zasięg. W rozmowach w towarzystwie starałem się ukrywać problem. Większość osób pewnie zastanawiała się dlaczego robię tak długie przerwy, o czym wtedy myślę; a jak wiedziałem co powiedzieć tylko nie wiedziałem w jaki sposób. Problem nasilał się w miarę narastania sytuacji stresowych. Największą trudnością było rozpoczęcie mówienia.

Terapię w poradni doktora Chęćka rozpocząłem w wieku 23 lat. Można powiedzieć lepiej późno niż wcale, ale teraz wiem że nigdy nie jest za późno. Po pierwszej analizie wyników badań mojej mowy doktor zauważył duży poziom lęku przed mówieniem oraz problemy z oddychaniem; zalecił ćwiczenia. Po kilku tygodniach zacząłem odczuwać pozytywne skutki terapii. Ćwiczenia związane z właściwym oddychaniem oraz starannym wypowiadaniem poszczególnych wyrazów i zwolnione tempo mówienia bardzo pomogły. Narzuciły pewien sposób mówienia, który utrwalił się i pomaga mi w codziennym komunikowaniu się.

Oprócz programowych ćwiczeń związanych z terapią doktor zalecił udział w turnusie terapeutycznym. Początkowo nie widziałem większego sensu takiego wyjazdu - mówiłem już dość sprawnie - lecz pojechałem. Na miejscu poznałem wiele osób, które też zmagały się z takim samym problemem jak ja. Poznanie ich problemów, wspólne rozmowy, dzielenie się spostrzeżeniami pozwoliło mi zaakceptować siebie w grupie. Już nie sprawiało tak wielkiego problemu zabranie głosu w ich towarzystwie. 12 dni jakie razem spędziliśmy dodało wielu z nas pewności siebie. Wspólne wyjścia na miasto i zadania organizowane przez terapeutów były jednymi z najważniejszych - jak widzę po czasie - momentów w terapii. To właśnie ten bezpośredni kontakt z ludźmi w rzeczywistych sytuacjach, nierzadko spotęgowany stresem okazał się kluczowy w mojej terapii.

Chciałbym bardzo podziękować całemu zespołowi terapeutów i wolontariuszy, którzy przez ten czas pracowali z nami nad naszym mówieniem i zachęcić Ciebie drogi czytelniku, który może też masz ten sam problem, że może właśnie już czas na Ciebie i Twój odważny i zdecydowany krok w drodze do płynnego mówienia. Przekonasz się, że na pewno zaowocuje to wielką zmianą na lepsze.

Piotr z Chełmu Śląskiego (lat 25), tel. 508 622 053