List Tymoteusza po Intensywnym Programie Terapeutycznym dla Niepłynnie Mówiących (Wisła, sierpień 2020)

Moja historia związana z jąkaniem sięga czasów mojego dzieciństwa. Właściwie nie pamiętam nic z okresu, w którym tego jąkania nie było. W każdym razie myślę i z tego co wiem z opowiadań, to niepłynność mowy zaczęła się u mnie około 5 roku życia. W czasach szkoły podstawowej pamiętam, że chodziłem do logopedy i byłem na jakimś półobozie terapeutycznym w wakacje, nie przypomnę sobie już u kogo i gdzie. W podstawówce mi samemu nie przeszkadzała niepłynność, jednak zdarzały się uszczypliwe komentarze od starszych kolegów w moim kierunku, którymi wtedy nie przejmowałem się przesadnie. Bardziej skłonny byłem wdać się z nimi w bijatykę w imię mojego honoru, niż pogrążać się w smutku z powodu tych wyzwisk.

Moja samoświadomość dotycząca trudności w mowie przyszła w gimnazjum, pamiętam do dzisiaj, jak przedstawiałem prezentację na przedmiocie u nas w szkole nazywanym science, to był taki angielski biologiczno - przyrodniczy. Przedstawiałem mowę o szczupakach i nie mogłem wykrztusić z siebie prawie żadnego słowa płynnie, strasznie się tym zmęczyłem. Tego dnia wróciłem do domu i ze łzami w oczach powiedziałem mamie, że mnie bardzo męczy moje jąkanie i chciałbym otrzymać od niej pomoc, żeby jakoś temu zaradzić. Po paru dniach moja mama znalazła kontakt do dra Chęćka i umówiła mnie na pierwszą diagnozę. Pamiętam, że to było w marcu 2013 roku, spotkanie było bardzo długie, dosyć stresujące dla mnie, ale po wyjściu byłem pełen optymizmu.

W sierpniu tego samego roku pojechałem z mamą na turnus, który był dla mnie bardzo miłym przeżyciem, ale więcej powiedzieć nie mogę, bo trochę czasu minęło. Efekty po pierwszym turnusie utrzymywały się u mnie bardzo długo, pamiętam, jak koleżanka z klasy zapytała się mnie, czy ja się jeszcze jąkam, bo jej się coś takiego przypomina, a od dłuższego czasu nic takiego nie zaobserwowała. Bardzo mnie to wtedy usatysfakcjonowało. Do trzeciej klasy liceum właściwie nie miałem większych problemów z niepłynnością, te dopiero na nowo zaczęły się pojawiać w klasie maturalnej, gdy przyszedł stres związany z egzaminami, chciałem uzyskać wysokie wyniki, ponieważ wybierałem się na studia medyczne, w dodatku miałem dziewczynę, z którą tworzyliśmy bardzo wybuchową parę, co wszystko zsumowane zaskutkowało pogorszeniem się mojego jąkania. Jednak wtedy nie miałem czasu ani głowy, żeby skupić uwagę na rozwiązywaniu problemu nawracającej niepłynności.

W zasadzie ten regres trwał do 3 roku studiów, gdyż dostałem się na medycynę i pierwsze 2 lata tkwiłem w podobnej sytuacji, jak we wspomnianej klasie maturalnej. Ciągłe egzaminy, kolokwia, wejściówki, odpowiedzi, połączone z burzliwością życia towarzyskiego sprawiały, że moja mowa była... co tu dużo mówić, więcej niż chaotyczna. W momencie gdy się przebudziłem z tego marazmu i postanowiłem uporządkować między innymi swoją mowę, skontaktowałem się z dr. Chęćkiem i podjąłem decyzję, że w roku 2020 w sierpniu jadę na turnus do Wisły drugi raz. Sam turnus był dla mnie czymś, czego dawno nie przeżyłem, tyle czystych, pięknych emocjonalnie chwil, dużo nowych, bardzo przyjemnych i szczerych znajomości z ludźmi, którzy gdzieś tam borykają się z podobnym problemem. Bardzo to było dla mnie uskrzydlające i motywujące.

Na turnusie zrobiłem dobrą robotę, osiągnąłem to co chcialem, wyjechałem z piękną mową i mogę to powiedzieć szczerze, a jestem osobą bardzo ambitną i krytyczną do siebie samego, oprócz mowy z turnusu zabrałem z sobą bagaż pięknych chwil i emocji, które zostaną ze mną na zawsze i z przyjemnością będę do nich powracał. Dziękuję za tę empatię i życzliwość, szczerą chęć pomocy i tworzenie niesamowitej atmosfery wszystkich, którzy mieli w tym swój wkład: doktorowi Chęćkowi, terapeutom i najukochańszym wolontariuszom, jesteście w mojej głowie zawsze.

Tymoteusz, uczestnik turnusu 2020
Gdynia 12.10.2020