Listy uczestników turnusu Flow Camp 2025 - Konrad 27 lat

Witam

Mam na imię Konrad. Mam 27 lat. Mój problem z niepłynnością mowy zaczął się w najmłodszych latach życia. Po dość wczesnym nauczeniu się mówić, wkrótce pojawiły się pierwsze niepłynności.

Początkowo jąkanie nie przeszkadzało mi za bardzo w funkcjonowaniu. Byłem energicznym, ciekawym świata dzieckiem. Chętnie rozmawiałem z ludźmi. Kiedy poszedłem do szkoły, regularnie zabierałem głos na lekcji, lubiłem też, w imieniu klasy, załatwiać sprawy organizacyjne z nauczycielami. Uświadomiłem sobie problem, kiedy zacząłem zauważać obawy rodziny. Dziś nie mam do nich żalu. Obawy były uzasadnione, a przez brak środków na podjęcie terapii nie mieli świadomości jak mi pomóc, jak ze mną rozmawiać, a także tego, że ich działania przyczynią się do mojego wycofania oraz narastania logofobii. Koniec szkoły podstawowej i początek gimnazjum ukazał wyraźną już logofobię. Bardzo cierpiałem z powodu niemożności wyrażania siebie. Czułem bardzo duże ograniczenia. Wkrótce przekonałem się, że całkiem dobrze mówię w stresie. Podejmując relacje romantyczne, następował przełom i potrafiłem mówić płynnie. Wpadłem w emocjonalną pułapkę zawierania kolejnych takich relacji. Czułem się dowartościowany, często kosztem innych. W głębi duszy czułem się jednak ciągle słaby, gorszy, niewystarczający. O ile w młodszych latach podejmowałem pracę z lokalnymi logopedami, tak w tym okresie „buntu”, obrażony na świat, nie podejmowałem już niczego, żyjąc jednak w nadziei, że kiedyś będę mówił płynnie. W szkole średniej poczułem się nieco pewniej. Lubiłem swoje nowe otoczenie. Poznałem pasję, która dzisiaj jest moją pracą. Jąkanie się było jednak dalej tematem tabu i na zajęciach uchodziłem za nieśmiałą osobę. Nigdy tego nie zaakceptowałem, zawsze chciałem pokazać, że jest inaczej. Początek studiów przyniósł delikatną poprawę w mowie. Odważyłem się przeprowadzić sam do nowego miasta. Poznałem ludzi z mojego kierunku. Czułem się bardziej towarzyski, ale wciąż ograniczony. Oddany pasji, zacząłem pracować i próbować uczynić z niej źródło dochodu. Moje grono znajomych zawęziło się, więcej czasu spędzałem w domu, problem jąkania zaostrzył się. Nigdy nie było tak źle, Poznałem dziewczynę. W tym wieku liczyłem już na poważny związek- mocno się zaangażowałem. Początkowo jak zwykle mówiłem znacznie płynniej, później jąkanie wzięło górę. Czułem się gorszy od niej. Bałem się, że to wszystko zadecyduje o zakończeniu relacji i tak się wkrótce stało. To był ogromny cios. Po raz pierwszy jąkanie się tak wyraźnie mnie ograniczyło. Zacząłem działać od strony psychologicznej. Zaliczyłem sesję hipoterapii. Udało mi się odkręcić wiele lęków i obaw, ale problem niepłynności pozostał. Pewnego dnia moja mama powiedziała mi ,że zadzwoniła do dr Chęćka. Czułem obawy ale i szansę. Pojechaliśmy na diagnozę początkową. Jąkanie się było w tamtym okresie znaczne. Okazało się że z odpowiednimi technikami mogę mówić płynnie od zaraz. Wprowadzenie ich w życie to jednak długa droga. Ja jednak stałem już pewnie obiema nogami na jej początku. Poznałem kolejnych terapeutów oraz pacjentów. Grono wspaniałych ludzi, do których chciałem wracać po kolejnej terapii grupowej. Po blisko roku pracy udałem się na turnus do Wisły. Grupie specjalistów tu ufałem już bezgranicznie. Odpowiedni ludzie na odpowiednim miejscu. Współuczestnicy – ludzie pełni pasji, ambicji, gotowi na wyzwania i ciężką pracę. Zainspirowany ich postępami, nie mogłem zostać w tyle.

Swoje marzenia zacząłem spełniać już przed terapią realizując pasję, ale terapia, w szczególności turnus, umieściły nagle moje marzenia na wyciągnięcie ręki. Diagnoza końcowa wykazała 0% niepłynności mowy. Oczywiście , na co dzień nie jest jeszcze aż tak kolorowo, jednak wiem, że dalsza praca pozwoli na 0% bloków również w życiu codziennym. Dziękuję zespołowi terapeutów i wolontariuszy za zmianę mojego życia. Praca, jaką wykonuję jest bezcenna.

Konrad 27.08.2025